[ Ana Sayfa | Editörler | Danışma Kurulu | Dergi Hakkında | İçindekiler | Arşiv | Yayın Arama | Yazarlara Bilgi | E-Posta ]
Fırat Tıp Dergisi
2012, Cilt 17, Sayı 2, Sayfa(lar) 063-070
[ Özet ] [ PDF ] [ Benzer Makaleler ] [ Yazara E-Posta ] [ Editöre E-Posta ]
Yatan Hastanın Beslenme Durumunun Önemi ve Kalori İhtiyacının Belirlenmesi
Ulvi DEMİREL, Cem AYGÜN
Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Ana Bilim Dalı ve Gastroenteroloji Bilim Dalı, Elazığ, Türkiye
Anahtar Kelimeler: Nütrisyonal değerlendirme, Yatan hasta, Beslenme destek ekibi, Nutritional assessment, Hospitalized patient, Nuritional support team
Özet
Yatan hastalarda malnütrisyon yüksek oranda görülen önemli bir sorundur. Malnütrisyon oluşturduğu doku harabiyeti ve organ fonksiyon bozukluğu nedeniyle hastaların morbidite ve mortalite oranlarını artırırken, diğer yandan hastanede kalış sürelerinin uzamasına yol açmaktadır. Son yılların en popüler konularından biri olan nütrisyonal destek günümüzde tedaviyi destekleyen bir önlemden ziyade tedavinin önemli bir bileşeni olarak kabul edilmektedir. Nütrisyonel destek programlarının iyi organize olmuş ve özel bir ekip tarafından yürütülmesi komplikasyon oranını önemli ölçüde azaltmıştır. Beslenme desteğinin uygulanması dinamik bir süreçtir. Program hastanın fizik aktivitesi, yeni komplikasyon gelişmesi, vücut ısısındaki değişiklikler ve enfeksiyon gibi en son klinik değişkenlerin ışığı altında düzenli olarak gözden geçirilmelidir.
  • Başa Dön
  • Özet
  • Giriş
  • Kaynaklar
  • Giriş
    Günümüzde gelişmiş ülkelerde çeşitli nedenlerle hastaneye yatırılan hastaların %50’sinden fazlasında değişen derecede malnutrisyon vardır1-3. Son yıllarda hastanın hemodinamik olarak daha iyi yönetilmesi, ileri mekanik ventilasyon yöntemlerinin geliştirilmesi ve enfeksiyonların daha iyi kontrol altına alınabilmesi gibi medikal teknolojilerdeki ilerlemeler sayesinde özellikle yoğun bakım ünitelerinde hastaların kalış süreleri uzamıştır. Yapılan çalışmalarda hastanın hastanede kalış süresiyle, malnütrisyon gelişimi arasında pozitif bir korelasyon olduğu bildirilmiştir1,4. Yoğun bakım ünitelerine (YBÜ) yatırılan, halihazırda malnütrisyonu olan kritik hastaların yoğun bakımda kalış süreleri boyunca malnütrisyon şiddetinin sıklıkla ilk günden itibaren ilerlediği ve bununda istenmeyen birçok komplikasyonla birlikte olduğu bildirilmektedir1,5. Uzamış ortalama yaşam süresi, kronik hastalık ve obezite sıklığının artmış olması yoğun bakımda takip edilen hastaların profilini oldukça değiştirmiştir. Bu faktörlerin malnutrisyonla birlikteliği hastaların morbidite ve mortalitesini önemli ölçüde etkilemektedir1.

    YBÜ’lerinde takip edilen hastaların %25-50’sinde verilen kalorinin yetersiz olduğu bildirilmiştir6. Hastanın uzun süre yetersiz kalori almasının beraberinde artmış enfeksiyon riski ve total komplikasyon sayısına, uzayan mekanik ventilasyon, hastanede veya YBÜ’de kalışa, antibiyotik kullanım süresine ve dolayısıyla da tedavi maliyetlerinde önemli ölçüde artışa neden olduğu gösterilmiştir5,7,8. Amerika Birleşik Devletleri sağlık kuruluşları hastanın hastaneye kabulünden sonraki ilk 24 saat içinde nütrisyonel durumunun değerlendirilmesi ve beslenmeyle ilgili risklerin belirlenmesini tavsiye etmektedir9.

    Hastanın Nütrisyon Riskinin Belirlenmesi
    Hastaneye yatırılan hastaların nütrisyonel risk açısından değerlendirmek için çeşitli nütrisyonel değerlendirme aracı olmasına rağmen, hala en çok tavsiye edilebilecek ve üzerinde fikir birliği olan ideal bir test yoktur10-12. Standart bir testin olmayışı halen iyi tanımlanmış bir “nütrisyonel risk” anlayışının yerleşmemiş olmasına da bağlanabilir. Uygun olmayan testlerle hastaların yanlış risk gruplanması hastaya yanlış müdahaleye, müdahalede geçikmeye ve kaynakların boşa harcanmasına neden olur. İdeal bir nütrisyon risk değerlendirme testi yüksek duyarlılık ve özgünlüğe sahip olmalı, kolay ve hızlı uygulanabilmeli, erken müdahale için orta derecede ve siddettli malnütrisyonlu hastaları tespit edebilmelidir12. Günümüzde yatan hastalarda nütrisyon risk değerlendirilmesinde kulanılan başlıca testler; Malnutrition Universal Screening Tool (MUST, Şekil 1), Nutritional Risk Screening (NRS 2002, Tablo 1), Mini Nutritional Assessment (MNA), Short Nutritional Assessment Questionaire (SNAQ), Malnutrition screening Tool (MST, Tablo 2) ve Subjective Global Assessment’dir (SGA, Tablo 3).


    Büyütmek İçin Tıklayın
    Şekil 1: Malnütrisyon Üniversal Tarama Aracı (MUSS testi)


    Büyütmek İçin Tıklayın
    Tablo 1: Beslenme Risk Tarama 2002 testi (NRS 2002)


    Büyütmek İçin Tıklayın
    Tablo 2: Malnütrisyon Tarama Aracı (MST testi)


    Büyütmek İçin Tıklayın
    Tablo 3: Subjektif Global Değerlendirme Testinin Özellikleri

    Yatırılarak tedavi edilen ve hastane dışındaki hastaları kapsayan bir çalışmada malnutrisyon sıklığının her iki hasta grubunda da yüksek olduğu, MUST testinin diğer karşılaştırılan testlere göre kullanımın daha olumlu sonuçlar sağladığı gösterilmiştir13. MUST testinin yatan hastaların nütrisyonel risk açısından güvenilirliğinin değerlendirildiği bir diğer çalışmada ise bu testin malnütrisyon risk oranını yüksek oranda belirlediği, ancak orta düzeydeki malnütrisyon riskini ise düşük düzeyde belirlediği bildirilmiştir14. MNA testinin yatan ve yaşlı hastalarda güvenilirliğini araştıran iki ayrı çalışmada; MNA’nın hastanın nütrisyon riskini belirlemede hızlı, etkili, ucuz ve de hastanın mortalitesini güvenilir şekilde belirleyebildiği gösterilmiştir15,16. Bu iki çalışmanın aksine özellikle yaşlı hastalarda vücut kitle indeksini kriter olarak kullanan nütrisyon risk testlerinin güvenilir testler olamayacağı bildirilmiştir17,18. Ferguson ve ark.19 medikal ve cerrahi tedavi nedeniyle takip edilen heterojen hasta grubunda MST testinin malnütrisyon riski bulunan hastaları %93-97 güvenilirlikle tespit edebildiğini, kolay ve hızlı uygulanabilen bir test olduğunu bildirmiştirler. Yukarıdaki bilgiler ışığında bu testte hastanın nutrisyon durumunu değerlendirmek için vücut kitle indeksinin bir kriter olarak kullanılmayışı testin güvenilirliğini attıran bir faktör olarak değerlendirilebilir. Kruizenga ve ark.20 hastanede takip edilen heterojen hastaları kapsayan çalışmalarında ise SNAQ testinin hastaların nutrisyon risklerini belirlemede güvenilir, hızlı ve kolay uygulanabilen bir test olduğunu bildirmişlerdir. Ancak Kruizenga ve ark.21 evde ve bakım evindeki hastaları kapsayan çalışmasında SNAQ testinin hastanın malnutrisyon riskini belirlemede değerlendirme kriteri olarak vücut kitle indeksi kullanılmadığında güvenilirliğinin düşük olduğunu ileri sürmüştür. Wu ve ark.22 ise gastrointestinal tümör nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan hastalarda SGA testinin hastanın malnutrisyon riskini belirleyerek hastanın hastanede kalış süresini ve medikal harcamaları belirlemede güvenilir bir test olduğunu göstermişlerdir. YBÜ’de takip edilen hastaları kapsayan bir diğer çalışmada ise SGA testinin kolay uygulanabilir ve hastanın akıbetini öngörebileceği bildirilmiştir23. Ancak yukarıdaki çalışmaların aksine SGA testinin kritik hastaların akıbetini belirlemede güvenilir olmadığı ve serum protein ölçüm testlerinin SGA’dan daha güvenilir olarak postoperatif komplikasyon riskini belirleyebildiği bildirilmiştir24,25. Mide tümörlü hastaların preoperatif dönemde nütrisyon risk değerlendirilmesinin NRS 2002 testi ile değerlendirildiği bir çalışmada NRS 2002 skoru ≥3 olan hastaların postoperatif komplikasyon ve hastanede kalış süresinin güvenilir şekilde belirlenebileceği bildirilmiştir26. Yine akut bir hastalığın geliştiği yaşlı hastaları içeren bir çalışmada NRS 2002 ve MNA testlerinin serum protein düzeylerinin ölçümünden daha güvenilir olarak hastanın nütrisyon riskini belirleyebildiği gösterilmiştir27. Baş-boyun tümörü olan hastaları kapsayan diğer bir çalışmada ise MUST testi ile NRS 2002 testinin güvenilirliği benzer bulunmuş, ancak MUST testinin NRS 2002 testine oranla hastaların hastanede kalış süresini daha güvenilir şekilde belirleyebildiği bildirilmiştir28. Elektif olarak cerrahi tedavi uygulanan ve ürolojik hastalıklar nedeniyle takip edilen hastaları kapsayan iki ayrı çalışmada da NRS 2002 testinin güvenilir olduğu bildirilmiştir29,30. Yukarıda bahsedilen çalışmalardan da anlaşılabileceği gibi hastaların nütrisyon riskini belirleyebilecek tüm dünyada standart kabul edilen hala ideal tek bir nütrisyon değerlendirme testi yoktur. İngiliz Parenteral ve Enteral Nütrisyon Derneği (BAPEN) hastanın nütrisyon riskinin belirlenmesi ve hastanın tedavi planının düzenlenmesi için MUST testinin kullanılmasını tavsiye ederken, Avrupa Parenteral ve Enteral Nütrisyon Topluluğu (ESPEN) MUST testinin hastanede yatmayan hastalar için tercih edilmesi gerektiğini belirtmektedir9. ESPEN hastanede yatan hastaların nütrisyon riskinin değerlendirilmesi için NRS 2002 testini önermektedir. Bu test hastanın değerlendirme anındaki nütrisyon riskini ve mevcut hastalığın şiddeti ile oluşabilecek riskleri dikkate alarak hastaya yapılacak nütrisyon desteğinin planını ortaya koymaktadır12.

    Nütrisyon desteğinin kişisel uygulamalardan ziyade beslenme destek ekibi (BDE, Nutrition Support Team) tarafından uygulanmasının beslenmeye bağlı oluşan komplikasyon oranını önemli ölçüde azalttığı, hastanın daha az oranda kalori açığına maruz kaldığı ve maliyetleri azalttığı gösterilmiştir31-33. Hastane BDE: doktorlar, hemşireler, diyetisyen, eczacı ve teknik asistandan oluşur. Ancak BDE’nin yapısı hastanenin büyüklüğü, bakılan hasta sayısı, bütçe ve ekibin aktivitelerine göre değişebilir. Günümüzde gelişmiş Avrupa ülkeleri hastanelerinin bile %5’inden daha azında BDE’i bulunmaktadır31. BDE’nin oluşturulduğu hastanelerde nütrisyon destek solüsyonları uygun koşullar altında hastaya özel olarak hazırlanabilir. Yani beslenme desteği bireyselleştirilerek uygulanabilmektedir. Bu tip uygulamanın özellikle uzun dönem evde nütrisyon desteği verilen erişkin ve pediatrik hastalarda olumlu sonuçlar verdiği bildirilmektedir34.

    Hastanın Kalori İhtiyacının Belirlenmesi
    Hastanın enerji harcama miktarı tahmin edilebilir ya da ölçülebilir. Enerji ihtiyacının tahmin edilmesiyanlış sonuçlara ve yanlış nütrisyon desteği verilmesine neden olabilirken ölçülerek belirlenen enerji ihtiyacı doğru yöntem kullanıldığı sürece olumlu sonuçlar alınmasını sağlar35. Normal şartlarda verilecek enerji miktarı kilo kaybı veya kilo artışından kaçınmayı sağlamalıdır. Hastanın toplam enerji tüketimi:

    1. Bazal metabolik hız (Resting Energy Expenditure, REE)
    2. Fiziksel aktivite ile harcanan enerji
    3. Alınan besinlerin metabolizması için harcanan enerji (Diet-induced thermogenesis)

    olmak üzere üç bileşenden oluşur. Ancak sepsis, travma, yanıklar, hipertiroidi ve hipotiroidi gibi hastalıklar kişinin metabolik hızını değiştirerek enerji gereksiniminin de değişmesine neden olurlar36. Hastanın total enerji gereksiniminin ölçülmesi için ilk yapılması gereken istirahat enerji harcama hızının (REE) hesaplanmasıdır. Bunun için indirekt kalorimetri yöntemi altın standart kabul edilmektedir35,37,38. Bu yöntemle hastanın soluduğu havadaki O2 ve CO2 konsantrasyonları belirlenir, formül yardımıyla enerji tüketimi hesaplanır. Ancak bu metodun uygulanabilmesi için pahalı ekipmana, hasta uyumuna ve eğitimli personele ihtiyaç vardır35. Hastanın istirahat enerji tüketimi hesaplanamıyorsa, bazal metabolik hız (BMH) formül yardımıyla tahmin edilebilir. Bu amaçla çok sayıda formül geliştirilmesine rağmen en çok bilinen ve kullanılanı 1919 yılında Harris ve Benedict (HB) tarafından geliştirilen yöntemdir. Bu formülasyonda hastanın boyu, vücut ağırlığı, yaş ve cinsiyeti dikkate alınarak BMH ölçülebilir36.

    REE, erkek=66.5+13.8x vücut ağırlığı(Kg)+5.0x boy(cm)-6.8x yaş(yıl)

    REE, kadın=655+9.6x vücut ağırlığı(kg)+1.8x boy(cm)-4.7x yaş(yıl)

    Boullata ve ark.38 hospitalize edilmiş hastalarda en doğru BMH ölçümlerinin indirekt kalorimetrik ölçümlerle alındığını, ancak tahmini BMH ölçümünde kullanılan formüllerden ise HB formülüyle diğer formüllere göre özellikle obez hastalar için daha doğru sonuçlar elde edilebildiğini bildirdiler. Frankenfield ve ark.39 bazı durumlarda HB formülüyle hesaplanan BMH’ının normalden daha yüksek ölçüldüğünü, ancak yağsız vücut kitlesi kullanıldığında oluşabilecek hataların azaltılabileceğini bildirdiler.

    Hastanın BMH’nın tahmini olarak vücut ağırlığı biliniyorsa:

    • 20-30 yaş=25 kcal x hastanın vücut ağırlığı( kg)/gün
    • 30-70 yaş=22.5 kcal x hastanın vücut ağırlığı( kg)/gün
    • >70 yaş=20 kcal x hastanın vücut ağırlığı(kg)/gün

    Şeklinde de hesaplanabilir. Bu formülasyonda obez ve malnütrisyonlu hastaların ideal kilosu değil gerçek kiloları dikkate alınır. BMH’ını etkileyen diğer faktörlerde dikkate alınarak ek kalori gereksinimi karşılanmalıdır36,40.

    Kritik hastalarda enerji tüketimi iki nedenle artar. Birincisi; altta yatan hastalık sempatik sinir sistemini uyararak katekolamin salınımını arttırır. Artan katekolaminler dokularda daha fazla oksijen tüketilmesini ve vücut ısısında artışa neden olur. Sonuçta total enerji tüketimi artar. İkincisi; hastalık indirekt olarak karşıt etkili hormonların artışıyla etkisiz metabolik olayların aktifleşmesine ve eşleşmeyen birçok etkinin gelişmesine neden olur. Etkisiz metabolik yolların aktifleşmesi yararsız substrat oluşumu ve artmış enerji gereksinimine rağmen daha az miktarda ATP üretimi sağlayan döngülerin ön planda çalışmasıyla sonuçlanır. Tüm bu mekanizmalar hastada enerji açığına neden olur41.

    Vücudun travmaya ve hastalığa metabolik cevabı artmış enerji tüketimi ve protein yıkımı şeklindedir. Bu durum hastaya gerekli enerji miktarının hesaplanmasında ve nütrisyon desteğinin planlanmasında güçlüklere yol açar. Hastalığın neden olduğu enerji artış miktarını tespit etmek için Tablo 4’deki stres çarpanları dikkate alınabilir42. Bu durumda hastanın HB formülüyle hesaplanan BMH’ına hastalık tablosunun stres faktörüne karşılık gelen artış eklenerek total enerji ihtiyacı hesaplanır. Hesaplanan total enerji miktarında hastanın fizik aktivite derecesi ve vücut ısısı artışına göre ek düzeltmeler yapılmalıdır. Çünkü artan her 1 ºC vücut ısısının total enerji tüketimini %13, fiziksel aktivitenin ise derecesine göre %20’ye varan artışa neden olabileceği bildirilmiştir41.


    Büyütmek İçin Tıklayın
    Tablo 4: Enerji Harcanmasının Tahmini için Stres Faktörleri

    Hastanın total enerji tüketimi için sıklıkla kullanılan bir diğer formül Ireton-Jones ve arkadaşları tarafından geliştirilen formüldür43. Bu formülle ventilatöre bağlı ve spontan soluyan hastaların total enerji gereksinimi hesaplanabilir (Tablo 5). Kritik hastalar için gerekli enerji ihtiyacının belirlenmesi için bir diğer öneri


    Büyütmek İçin Tıklayın
    Tablo 5: Ireton-Jones eşitliğiyle spontan soluyan ve ventilatöre bağlı hastaların total enerji ihtiyacının hesaplanması

    İse hastanın enerji ihtiyacının 25 kcal/kg gün olarak Hesaplanması yöntemidir. Bu yöntemle-yoğun bakımda takip edilen hastaların enerji ihtiyacının yüksek oranda doğru saptandığı bildirilmiştir44.

    Hastanın total enerji ihtiyacının hesaplanmasında bir diğer sorun ise klinik tablo boyunca enerji gereksiniminin sabit kalmamasıdır. Yapılan çalışmalarda önce enerji gereksiniminin arttığı daha sonra bir maksimum düzeye ulaştığı ve en sonunda ise yavaş yavaş düştüğü bildirilmiştir45-47. Bu bulgular da göstermektedir ki hastanın enerji gereksinimi hastalığın seyri boyunca değişkendir ve düzenli aralıklarla hasta değerlendirilerek uygun nütrisyonal düzenlemelerin yapılması gerekir.

    Sonuç olarak, hastanede yatan hastalarda malnütrisyon sıklığı yüksek orandadır. Malnütrisyon hastanın morbidite ve mortalitesini önemli ölçüde arttırır. Bu nedenle nütrisyonel destek tedavinin önemli bir parçası olarak görülmelidir. Hastanın nütrisyon riskini belirlemek için kullanılacak üzerinde fikir birliği olan tek bir test bulunmamaktadır. Uygulanacak testin hastaya uygun ve beklentileri karşılaması gerekmektedir. Hastaya verilecek kalori miktarını belirlemede indirekt kalorimetri yöntemi altın standarttır. Ancak günümüzde ulaşılabilirliliği oldukça sınırlıdır. Hastaya nütrisyon desteğinin BDE tarafından verilmesi komplikasyon ve maliyetlerin azaltılmasını sağlar. Hastanın enerji ihtiyacı tahmini olarak belirlenecekse HB formülü, kiloya göre hesaplama ve Ireton-Jones formülleri güvenle kullanılabilir. Hesaplanan enerji belirlenirken hastalığın kendisinden, hastanın vücut ısısındaki değişikliklerden ve hastanın fiziksel aktivitesinden kaynaklanan artışlar dikkate alınmalıdır. Takip boyunca beslenme desteğinin ilk değerlendirmedeki enerji ihtiyacına göre sürdürülmesi prognoz üzerinde olumsuz sonuçlara yol açabilir. Bu nedenle hastalığın seyrine ve komplikasyon gelişimine göre hastalar tekrar değerlendirilerek verilecek nütrisyon desteği yeniden düzenlenmelidir.

  • Başa Dön
  • Özet
  • Giriş
  • Kaynaklar
  • Kaynaklar

    1) Thibault R, Pichard C. Nutrition and clinical outcome in intensive care patients. Curr Opin Clin Nutr Metab Care 2010; 13: 177-83.

    2) Pichard C, Kyle UG, Morabia A, Perrier A, Vermeulen B, Unger P. Nutritional assessment: lean body mass depletion at hospital admission is associated with an increased length of stay. Am J Clin Nutr 2004; 79: 613-8.

    3) Pirlich M, Schütz T, Norman K et al. The German hospital malnutrition study. Clin Nutr 2006; 25: 563-72.

    4) Reid CL, Campbell IT, Little RA. Muscle wasting and energy balance in critical illness. Clin Nutr 2004; 23: 273-80.

    5) Villet S, Chiolero RL, Bollmann MD et al. Negative impact of hypocaloric feeding and energy balance on clinical outcome in ICU patients. Clin Nutr 2005; 24: 502-9.

    6) Petros S, Engelmann L. Enteral nutrition delivery and energy expenditure in medical intensive care patients. Clin Nutr 2006; 25: 51-9.

    7) Dvir D, Cohen J, Singer P. Computerized energy balance and complications in critically ill patients: an observational study. Clin Nutr 2006; 25: 37-44.

    8) Amaral TF, Matos LC, Tavares MM et al. The economic impact of disease-related malnutrition at hospital admission. Clin Nutr 2007; 26: 778-84.

    9) Anthony PS. Nutrition screening tools for hospitalized patients. Nutr Clin Pract 2008; 23: 373-82.

    10) Kondrup J, Allison SP, Elia M, Vellas B, Plauth M; Educational and Clinical Practice Committee, European Society of Parenteral and Enteral Nutrition (ESPEN). ESPEN guidelines for nutrition screening 2002. Clin Nutr 2003; 22: 415-21.

    11) Putwatana P, Reodecha P, Sirapo-ngam Y, Lertsithichai P, Sumboonnanonda K. Nutrition screening tools and the prediction of postoperative infectious and wound complications: comparison of methods in presence of risk adjustment. Nutrition 2005; 21: 691-7.

    12) Raslan M, Gonzalez MC, Gonçalves Dias MC et al. Comparison of nutritional risk screening tools for predicting clinical outcomes in hospitalized patients. Nutrition 2010; 26: 721-6.

    13) Stratton RJ, Hackston A, Longmore D et al. Malnutrition in hospital outpatients and inpatients: prevalence, concurrent validity and ease of use of the 'malnutrition universal screening tool' ('MUST') for adults. Br J Nutr 2004; 92: 799- 808.

    14) Kyle UG, Kossovsky MP, Karsegard VL, Pichard C. Comparison of tools for nutritional assessment and screening at hospital admission: a population study. Clin Nutr 2006; 25: 409-17.

    15) Vellas B, Guigoz Y, Garry PJ et al. The Mini Nutritional Assessment (MNA) and its use in grading the nutritional state of elderly patients. Nutrition 1999; 15: 116-22.

    16) Compan B, di Castri A, Plaze JM, Arnaud-Battandier F. Epidemiological study of malnutrition in elderly patients in acute, sub-acute and long-term care using the MNA. J Nutr Health Aging 1999; 3: 146-51.

    17) Cohen G, Jose SM, Ahronheim JC. Body mass index: pitfalls in elderly people. J Am Geriatr Soc 2009; 57: 170-2.

    18) Cook Z, Kirk S, Lawrenson S, Sandford S. Use of BMI in the assessment of undernutrition in older subjects: reflecting on practice. Proc Nutr Soc 2005; 64: 313-7.

    19) Ferguson M, Capra S, Bauer J, Banks M. Development of a valid and reliable malnutrition screening tool for adult acute hospital patients. Nutrition 1999; 15: 458-64.

    20) Kruizenga HM, de Jonge P, Seidell JC et al. Are malnourished patients complex patients? Health status and care complexity of malnourished patients detected by the Short Nutritional Assessment Questionnaire (SNAQ). Eur J Intern Med 2006; 17: 189-94.

    21) Kruizenga HM, de Vet HC, Van Marissing CM et al. The SNAQ(RC), an easy traffic light system as a first step in the recognition of undernutrition in residential care. J Nutr Health Aging 2010; 14: 83-9.

    22) Wu BW, Yin T, Cao WX et al. Clinical application of subjective global assessment in Chinese patients with gastrointestinal cancer. World J Gastroenterol 2009; 15: 3542-9.

    23) Sungurtekin H, Sungurtekin U, Oner O, Okke D. Nutrition assessment in critically ill patients. Nutr Clin Pract 2008-2009; 23: 635-41.

    24) Atalay BG, Yagmur C, Nursal TZ, Atalay H, Noyan T. Use of subjective global assessment and clinical outcomes in critically ill geriatric patients receiving nutrition support. JPEN J Parenter Enteral Nutr 2008; 32: 454-9.

    25) Smith RC, Ledgard JP, Doig G, Chesher D, Smith SF. An effective automated nutrition screen for hospitalized patients. Nutrition 2009; 25: 309-15.

    26) Guo W, Ou G, Li X, Huang J, Liu J, Wei H. Screening of the nutritional risk of patients with gastric carcinoma before operation by NRS 2002 and its relationship with postoperative results. J Gastroenterol Hepatol 2010; 25: 800-3.

    27) Drescher T, Singler K, Ulrich A et al. Comparison of two malnutrition risk screening methods (MNA and NRS 2002) and their association with markers of protein malnutrition in geriatric hospitalized patients. Eur J Clin Nutr 2010; 64: 887-93.

    28) Amaral TF, Antunes A, Cabral S, Alves P, Kent-Smith L. An evaluation of three nutritional screening tools in a Portuguese oncology centre. J Hum Nutr Diet 2008; 21: 575-83.

    29) Gur AS, Atahan K, Aladag I et al. The efficacy of Nutrition Risk Screening-2002 (NRS-2002) to decide on the nutritional support in general surgery patients. Bratisl Lek Listy 2009; 110: 290-2.

    30) Karl A, Rittler P, Buchner A et al. Prospective assessment of malnutrition in urologic patients. Urology 2009; 73: 1072-6.

    31) Bischoff SC, Kester L, Meier R, Radziwill R, Schwab D, Thul P. Working group for developing the guidelines for parenteral nutrition of The German Association for Nutritional Medicine. Organisation, regulations, preparation and logistics of parenteral nutrition in hospitals and homes; the role of the nutrition support team - Guidelines on Parenteral Nutrition, Chapter 8. Ger Med Sci 2009; 18; 7: 20.

    32) Fettes SB, Lough M. An audit of the provision of parenteral nutrition in two acute hospitals: team versus non-team. Scott Med J 2000; 45: 121-5.

    33) Gales BJ, Gales MJ. Nutritional support teams: a review of comparative trials. Ann Pharmacother 1994; 28: 227-35.

    34) Pichard C, Mühlebach S, Maisonneuve N, Sierro C. Prospective survey of parenteral nutrition in Switzerland: a three-year nation-wide survey. Clin Nutr 2001; 20: 345-50.

    35) Frankenfield D, Hise M, Malone A, Russell M, Gradwell E, Compher C. Evidence Analysis Working Group. Prediction of resting metabolic rate in critically ill adult patients: results of a systematic review of the evidence. J Am Diet Assoc 2007; 107: 1552-61.

    36) Kreymann G, Adolph M, Mueller MJ. Working group for developing the guidelines for parenteral nutrition of The German Association for Nutritional Medicine. Energy expenditure and energy intake - Guidelines on Parenteral Nutrition, Chapter 3. Ger Med Sci 2009; 18; 7: 25.

    37) Compher C, Frankenfield D, Keim N, Roth-Yousey L. Evidence Analysis Working Group. Best practice methods to apply to measurement of resting metabolic rate in adults: a systematic review. J Am Diet Assoc 2006; 106: 881-903.

    38) Boullata J, Williams J, Cottrell F, Hudson L, Compher C. Accurate determination of energy needs in hospitalized patients. J Am Diet Assoc 2007; 107: 393-401.

    39) Frankenfield DC, Rowe WA, Smith JS, Cooney RN. Validation of several established equations for resting metabolic rate in obese and nonobese people. J Am Diet Assoc 2003; 103: 1152-9.

    40) Fung EB. Estimating energy expenditure in critically ill adults and children. AACN Clin Issues 2000; 11: 480-97.

    41) Malone AM. Methods of assessing energy expenditure in the intensive care unit. Nutr Clin Pract 2002; 17: 21-8.

    42) Ireton-Jones CS, Turner WW Jr, Liepa GU, Baxter CR. Equations for the estimation of energy expenditures in patients with burns with special reference to ventilatory status. J Burn Care Rehabil 1992; 13: 330-3.

    43) Ireton-Jones CS, Borman KR, Turner WW Jr. Nutrition considerations in the management of ventilator-dependent patients. Nutr Clin Pract 1993; 8: 60-4.

    44) Fontaine E, Müller MJ. Adaptive alterations in metabolism: practical consequences on energy requirements in the severely ill patient. Curr Opin Clin Nutr Metab Care 2011; 14: 171-5.

    45) Ishibashi N, Plank LD, Sando K, Hill GL. Optimal protein requirements during the first 2 weeks after the onset of critical illness. Crit Care Med 1998; 26: 1529-35.

    46) Plank LD, Hill GL. Sequential metabolic changes following induction of systemic inflammatory response in patients with severe sepsis or major blunt trauma. World J Surg 2000; 24: 630-8.

    47) Plank LD, Metzger DJ, McCall JL et al. Sequential changes in the metabolic response to orthotopic liver transplantation during the first year after surgery. Ann Surg 2001; 234: 24.

  • Başa Dön
  • Özet
  • Giriş
  • Kaynaklar
  • [ Başa Dön ] [ Özet ] [ PDF ] [ Benzer Makaleler ] [ Yazara E-Posta ] [ Editöre E-Posta ]
    [ Ana Sayfa | Editörler | Danışma Kurulu | Dergi Hakkında | İçindekiler | Arşiv | Yayın Arama | Yazarlara Bilgi | E-Posta ]